Japan

Inmiddels zit ik alweer 2,5 week in Japan en ben ik er een soort van aan gewend geraakt. Op 29 maart landde ik in Osaka, waarna ik doorgegaan ben per bus naar het idyllische dorpje Iwamura om een hike te lopen langs een oude feodale weg, vervolgens door per trein naar Matsumoto, vanaf daar naar Tokio, Kyoto en nu zit ik in Hiroshima. De komende week zal ik vertrekken naar het Zuiden van Japan (Oita en Fukuoka) en dan pak ik op 21 april de boot naar Zuid-Korea. 

Ik zou echt zo veel over Japan kunnen schrijven, maar ik zal me proberen te houden aan de alombekende schrijfregel: Schrijven in schrappen, kill your darlings en soortgelijke adviezen. Dusss hoofdlijnen. Meteen op het vliegveld begon het direct, de cultuurshock. Na paradijselijk, warm, toeristisch Bali een regenachtig, koud Japan. Bij de immigratie direct een soort high-tec achtig uitziende dingen waar ik mijn handen op moest leggen voor vingerafdrukken. Ongeveer de enige Europeaan in een zee van mensen. Vervolgens verdwaasd rondlopen in een immense aankomsthal, vol met mensen, neon, en heel veel letters die ik niet kan begrijpen. Heel vervreemdend, ineens weet je niets meer. Niet lezen, niet verstaan en ondertussen hoor je vanalles. Geluidjes, dingen die mensen tegen je zeggen, een omroeper. Het labyrinth van de Minotaurus is niks vergeleken met het gemiddelde Japanse station. Daar rijden treinen (van lokaal tot snel tot bullet trains en van verschillende aanbieders) en metrolijnen geflankeerd door allerlei shops en eettentjes. Er lopen duizenden mensen en je kunt nergens even op een bankje neerstrijken om tot jezelf te komen, want bankjes zijn er niet. Japanners lopen dooooorrr. Ik vermoed dat ik eerst 5 minuten met open mond naar dit alles heb gekeken en uiteindelijk kwam ik als door een godswonder in de juiste trein en bij mijn eerste hostel terecht. 

Los van dat je niets kunt lezen of kunt verstaan zijn er direct een aantal dingen die opvallen aan Japan. Allereerst de prullenbakken: die zijn er dus niet. Desondanks ligt er werkelijk nergens iets op straat. Japanners zijn zulke vreselijk brave regelvolgende mensen dat ze hun afval keurig meenemen naar huis en het daar weggooien. Hierdoor heb ik overigens wel eens meer dan een uur met een bananenschil in mijn hand rondgelopen. Het schijnt dat de prullenbakken weg zijn gehaald naar aanleiding van de Tokyo Bombings, althans dat zei een gids tegen me. Verder is heel Japan gericht op veiligheid, regeltjes en convenience. Stel je voor dat je aan het hiken bent op een prachtige berg en voilà tussen al het groen zie je een vendingmachine, een automaat waaruit je drankjes kan krijgen. Ik vermoed dat er in Japan nog meer van die automaten zijn dan Japanners en wat nog wel het gekste is, is dat er ook warme blikjes drank uit komen. Daarbij heb ik me zeer verbaasd over dat er vrijwel geen Engels gesproken wordt, ook niet door jonge mensen. Overigens zijn Japanners bizar aardige, heel nette, en pijnlijk verlegen mensen die je wel overal mee willen helpen. Ze breken geloof ik niet graag regels, want ik ben altijd de enige die gewoon door het rode licht loopt als er niks aan komt. De Japanners wachten, het liefst in keurig georganiseerde rijen. Ik merk dat ik soms heel recalcitrant word daardoor en graag de boel op stelten wil zetten, maar die neiging heb ik gelukkig nog weten te onderdrukken.

De techniek valt ook op, met als bekendste natuurlijk de Japanse wc, inclusief verwarmde bril. Uiteindelijk moet ik zeggen dat ik de Japanse wc uitermate ben gaan waarderen. Gister kwam ik zelfs een wc tegen die automatisch de bril omhoog deed toen ik de deur opendeed. Er zijn machines overal voor, ook bij restaurants, waarbij je geld in een machine stopt, aanklikt wat je wil hebben (ik doe dat dan maar op basis van het plaatje) een kaartje krijgt, dat inlevert bij een ober, gaat zitten tussen 2 schotjes (veel Japanners eten alleen) en vervolgens maar kunt gissen naar wat je eigenlijk hebt gegeten. Mijn favoriete dingen in Japan zijn in ieder geval: dat er overal schone wc's zijn, sushi train (sushi op een lopende band, als je iets bestelt, komt het bordje soms via een Shinkansen treintje naar je toe), dat alles werkelijk squeeky clean is, onsen (Japanse sauna), shiatsu massages, de natuur, en nogmaals sushi en de driehoekige Noridingen van de 7-Eleven). 

Een paar highlights van de leukste/meest bijzondere dingen die ik gedaan: In de onsen (mannen en vrouwen gescheiden, hete baden en een douchegebied waar iedereen zich echt Zeer uitgebreid wast), fietstocht door Kyoto naar de onbekendere plekken (want het wordt werkelijk onder de voet gelopen door toeristen), naar de vismarkt in Tokyo en daar vervolgens kakelverse Sushi eten, de gewone sushitrain, het kasteel van Matsumoto, karaoke! (werkelijk dat is fantastisch), Philosophers path in Kyoto, hiken van Tsumago naar Magome, het Peace Memorial museum in Hiroshima, met de donders snelle Shinkansen trein gaan, 10 jaar zijn in een Japans fotohokje, kijken naar de fantastisch mooie Sakura en vooral kijken naar alle rare dingen die je elke dag tegenkomt (hondjes met sokjes, vrouwen met paars haar en plateaus van een meter, winkels die vol liggen met de meest vreemde dingen (vooral de Japanse mediamarkt is een bron van vermaak), neongeweld en zo kan ik nog wel even doorgaan). 

In Japan heb ik wel voor het eerst last gekregen van een soort reismoeheid. Zoveel indrukken, zoveel mensen en toch is het bijzonder lastig om contact met anderen te krijgen. Omdat het vrij prijzig is, zijn er weinig andere backpackers te vinden. Het land is werkelijk prachtig wat betreft de natuur, ik ben zelf echter niet zo'n fan van de grote steden. Te veel beton, te haastig en vooral veel te veel mensen, neon en geluiden (in Japan heeft werkelijk alles een geluidje). Ik heb wel eens 5 dagen doorgebracht zonder contact met iemand anders. Japan is een ontzettend makkelijk en veilig land om doorheen te reizen, maar ik miste de warmte van Bali en de gezelligheid van het Nederlandse lenteweer. Dat je lekker op een terrasje kunt zitten met een biertje erbij en mensen kunt kijken. Maar gelukkig is er Netflix. Inmiddels doe ik het ook wat rustiger aan en ga ik vaak in plaats van van tevoren bedenken wat ik wil doen maar gewoon rondlopen. Vaak kom ik dan vanalles tegen en dan 's middags gewoon even op bed liggen, of zoals nu weer eens een verhaaltje tikken :)