Nieuw-Zeeland IV (de Noordereilandeditie)

Nog minder dan een week te gaan tot Australië en nog ongeveer een maandje voordat ik weer thuis ben. Ineens gaat het rap en ben ik toch ook wel een beetje begonnen met aftellen. Al dit soort mijmeringen heb ik terwijl ik op een bankje zit bovenop een heuvel die uitkijkt over de kust van Tutukaka (ja echt, zo heet het). In het bankje staan namen gekerfd. 'Allison was here May 2018' (heel fijn voor je) en ik denk onwillekeurig aan het spreekwoord 'Alleen gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen' en blijkbaar dus ook op een bankje in de middle of nowhere. Rare menselijke behoefte vind ik dat. Het is namelijk niet zo dat iemand op datzelfde bankje gaat zitten en denk Hee Allison is hier geweest, gelukkig nu kan ik met een gerust hart mijn vermoeide zitvlak hier neervlijen. Maargoed ik dwaal af. 

Inmiddels gaat de tijd zo snel dat ik ook alweer twee weken op het Noordereiland vertoef. Via Wellington ben ik naar de afgelegen East Coast gereden waar ik een hele tijd in schattige accomodaties heb overnacht. Een klein schuurtje, een B&B die door een lieve dame van 80 (!!) werd gerund en andere plekjes bij mensen thuis. Allemaal een ding gemeen: Een fenomenaal uitzicht, over strand, boerenland of een combinatie van al het voorgaande. Een heel contrast met Wellington, een leuke stad, maar wel echt een stad en die had ik al een tijdje niet meer gezien. Ik loop eigenlijk min of meer al een maand of vier rond in mijn joggingbroek met ongekamd haar en plotseling was iedereen in Wellington weer hip en happening. Hipsterkleding, hipsterrestaurants en gelukkig ook de bioscoop. Wel leuk om weer even een soort van in de bewoonde wereld te zijn. 

Vanuit Wellington via de ongerepte oostkust (Napier, Hicks Bay, Anoura Bay) ging het verder naar the Coromandel. Daar heb ik heerlijk midden in de Nieuw-Zeelandse winter op het strand van Hot water Beach gelegen in bikini. Dat gaat als volgt: je neemt een schepje mee en dan graaf je bij laagtij je eigen privé hottub. Het is te flauw denk ik om het grapje te maken dat ik nu begrijp waarvoor alle Duitsers naar Nieuw-Zeeland komen (sorry Duitse vrienden). Ik had alleen mijn eerste hottub te heet gegraven (#firstworldproblems) waardoor ik ernaast nog een badje moest graven en ik een constante toestroom had van heet water. Vervolgens heb ik Argentijnse kruidenthee gedronken met een leuk stel in hun naastgelegen badje. Heerlijk om weer even een dagje te luieren in de zon in bikini en een soort van minder wit te worden. Vanuit the Coromandel door naar de Bay of Plenty en de Bay of Islands. Met als tussenstop Hobbiton. Jawel, super commercieel natuurlijk, maar ik vond toch dat ik het gezien moest hebben. Best een leuke ervaring, alleen al door het observeren van alle andere toeristen die ongeveer om de halve minuut een foto maken van een tuinhekje. Peter Jackson spint er garen bij vermoed ik, want om de tien minuten vertrekt er (zelfs in het laagseizoen) een bus met hobbitpelgrims.

Aan de ene kant vind ik het gek om dit land straks te gaan verlaten, maar ik merk aan mezelf dat een verandering van omgeving ook wel weer goed is. Het Noordereiland is heel mooi, maar niet zo extreem afwisselend wat betreft natuur als het Zuidereiland. De hoge temperaturen in Nederland maken me enigszins jaloers. Inmiddels kan ik hier echt merken dat het winter wordt, het weer wordt steeds onbestendiger. Gelukkig zijn er nog steeds wel dagen waarop de zon zich laat zien en het de 16 graden aantikt. Verder zijn veel plaatsjes in winterslaap, wat fijn is, want ik kan me haast niet voorstellen hoe enorm druk het op sommige plekken in de zomer moet zijn. Dan heb ik liever soms een wat saaiere dag, doordat er weinig reuring is, want boeken lezen, Netflix kijken en schrijven verveelt eigenlijk nooit, ook na vier maanden onderweg niet.