Nieuw-Zeeland II

Vanuit Te Anau, waar ik mijn laatste blog heb geschreven ben ik de afgelopen anderhalve week verder gereisd naar Kinloch, vervolgens een nachtcruise over de Doubtful Sound (aka de Nieuw-Zeelandse fjorden), Queenstown, Lake Wanaka, de Franz Josef Gletsjer via Westport naar de Golden Bay, waar ik nu ben neergestreken. Nieuw-Zeeland is als een bloemlezing van alle mooie natuur die er op de wereld bestaat samengeperst in een land waar weinig mensen wonen. Dat maakt dat je urenlang kan rondrijden over de eenbaanswegen (kronkelend, met tegenliggers aan de andere kant) en dat de natuur ongeveer rondom elke bocht anders is. En het verveelt geen enkel moment om er gewoon maar naar te kijken (in mijn geval vaak met open mond of hardop dingen tegen mezelf zeggend). 

Aangezien ik waarschijnlijk uren kan doortypen over vanalles wat ik hier mee maak en dat dat meer romanhoeveelheid is (wie weet ooit) in plaats van bloghoeveelheid aan tekst ga ik inzoomen op Lake Wanaka. Tegenwoordig staan alle sociale media vol met mooie plaatjes en verhalen van gelukkige mensen, mooie reizen en lekker eten. Een (misschien geromantiseerd) plaatje waar een heel verhaal achter zit, wat natuurlijk voor minder likes zou zorgen op Instagram op Facebook. Persoonlijk vind ik dat al dat streven naar geluk voor een hoop problemen zorgt, het is namelijk niet reëel. Ja, hoor ik jullie nu hardop denken, lekker makkelijk praten of niet, terwijl je een halfjaar een sabbatical hebt en in het mooiste land ter wereld mag vertoeven. Tja, enige hypocrisie is mij ook niet vreemd. Maar het leven bestaat niet alleen maar uit geluk, sterker nog, juist in tijden wanneer de shit echt zo hard the fan hit dat de spetters rondvliegen tegen de muur, leef je echt. (wie dit thema interessant vindt: de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter heeft er een mooi stuk over geschreven: https://www.brainwash.nl/bijdrage/het-idee-dat-het-leven-vooral-leuk-moet-zijn-is-de-ziekte-van-deze-tijd).

De foto die ik in deze blog ga delen is die van Roys Peak, een berg bij Lake Wanaka. Supermooi uitzicht, fantastische reis, de toppen van het geluk. En dan het verhaal erachter. Vandaag exact twee jaar geleden was ik in Sevilla, mijn leven totaal anders dan dat ik ooit had gedacht en gehoopt dat het zou zijn, toen dacht ik dat ik nooit meer ergens echt om zou kunnen lachen. Nu, twee jaar verder, ging om 7 uur smorgens de wekker, omdat ik had bedacht dat het ook wel leuk zou zijn een zonsopgang mee te pakken. Terwijl ik in bed lag de tweestrijd: ah Kim, jij bent helemaal geen hiker joh, blijf lekker in bed liggen, uitslapen, relaxen en een lekker ontbijtje. Nee, besloot ik (geen idee waarom) en ik ging op weg richting Roys Peak, een hike van in totaal 5 tot 7 uur. Eenmaal aangekomen begon het net een beetje licht te worden en kleurde de lucht al een beetje roze van de zon. Met frisse moed de auto uit en vol overmoed zette ik de eerste stappen op het steile pad omhoog. Heel in de verte kon ik de top zien. De eerste twintig stappen dacht ik: Serieus, Kim, dit kun je helemaal niet. Houd jezelf niet voor de gek, draai gewoon om, niemand weet (behalve mama) dat je dit ging doen. 

Maar toen kwam er een soort koppigheid naar boven drijven die mij mezelf opdroeg die top te halen, hoe dan ook. Al zou ik er 10 uur over doen en al zou iemand me moeten drukken, ik moest en zou dit doen. Dus ging ik door, voetje voor voetje terwijl ik ondertussen alle verschillende soorten verzuring door mijn benen voelde gaan, me de Rambam zweette, en mijn hoofd voelde als een hete rode biet. Terwijl ik mezelf die berg opzwoegde heb ik het eerste uur vooral in mijn hoofd (en soms ook hardop) gevloekt en mezelf een idioot genoemd dat ik dit wilde doen, maar na een tijdje begon ik er wel lol in te krijgen en kreeg ik van die zinnen in mijn hoofd die je in Rockyfilms hoort (No pain no gain) en allerlei andere dingen die fitte outdoor mensen en personal trainers roepen. Daarna brak de filosofische fase aan: What Goes up must come down, altijd als je denkt dat je er bijna bent komt er nog een bocht met nog steilere helling, het venijn zit aan het eind en ga zo maar door. Ik bedacht me dat het een metafoor voor het leven is, zo'n berg oplopen, met alle strijd van dien. Uiteindelijk bereikte ik na 2,5 uur de top en moest ik een klein beetje een traantje laten, en heb ik op aanraden van mama de Rocky pose daadwerkelijk gedaan. Toen heb ik natuurlijk de foto gemaakt, die foto die het mooie plaatje laat zien. Niet al het gezwoeg dat eraan vooraf ging, dat mijn vest drijfnat was en dat ik me erg plakkerig en vies voelde en dat ik het een verschrikkelijk gezwoeg vond en regelmatig als een walvis met obesitas tegen een steen moest leunen. Was het het waard? Ja, dubbel en dwars en wat ik me wel heb gerealiseerd naar aanleiding van die berg is dat de meeste mensen bang zijn om dingen te doen. De beperking zit niet in de berg, de helling, het weer of je kleding. De beperking zit in je hoofd. De angst dat je iets niet kunt, wat de omgeving wel niet zal denken, dat er geen geld is, of dat je het misschien later nog wel kunt doen. Soms moet je maar gewoon beginnen, je voet op dat pad zetten en omhoog lopen en dan zie je wel waar je komt. 

De weg naar beneden was trouwens ook best kut en duurde een dikke twee uur.