Bali week 1

Vandaag, 7 maart 2019, is het Nyepi day, een dag waarop de Balinezen stil zijn, zich bezinnen en vasten. Een jaarlijks terugkerende dag alleen op Bali. Er zijn geen vluchten, geen boten, geen taxi’s en vooral: Geen scooters. Waar de straten zich normaal op elk moment van de dag vullen met mensen op scooters (inclusief fruit, baby’s en sporadisch ook dieren) is alles leeg. Toeristen blijven in het hotel. Er is geen internet, geen vertier, geen afleiding. Groot contrast met het leven waar ik, nu alweer een week geleden, even van ben weggegaan. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat er 24 uur geen internet was: Geen Facebook om lusteloos doorheen te scrollen, Whatsapp om toch enige verbondenheid met dat leven thuis te onderhouden, of Instagram om highlights te delen. Ik had gedacht dat ik er onrustig van zou worden, maar het is prettig om gewoon te mijmeren, te schrijven en voor me uit te kijken, zonder afleiding. Pas in afwezigheid voel je alomtegenwoordigheid. 

Bezinnen dus, achter mijn laptop op het terras van de privévilla die ik samen met Kamila heb net buiten Ubud. Als ik voor me uitkijk zie ik de warme douche van de tropische regen neervallen op de bladeren en bloemen in de tuin voor me. Links aan de rand van mijn gezichtsveld hangt een bananenblad zo groot als ikzelf. De regen trekt er lange sporen over tot aan de bruine bodem, waar her en der al plassen zijn ontstaan. Het enige geluid is roffelende regen op het dak en de bladeren en wat hanen die een eindje verderop vanaf vanmorgen 5 uur wedstrijdjes tegen elkaar kukelekuen. Morgen om 06.00 is er weer internet en hervat de bedrijvigheid zich weer. Mooi om mee te mogen maken, het enige land ter wereld dat zo’n dag heeft en ik ben er geheel toevallig onderdeel van geworden. 

Een week alweer zit ik hier op Bali. Tegelijkertijd is dat lang en heel kort. Tijd lijkt hier sowieso vertraagd, omdat iedereen alles heel rustig doet. Zo heb ik vorige week in het hotel in Sanur elke dag gekeken naar vier mannen die bezig waren aan het voetpad voor de hotelkamer. Ik denk dat ze iedere dag zo’n 2 meter opschoten. Vooral omdat ze om de tien minuten een sigaret rookten, met elkaar praatten, of gewoon met hun rug geleund tegen een boom wat bijkwamen van de warmte. Want warm dat is het hier, het is nu al niet meer voor te stellen dat er in Nederland codes geel of oranje bestaan. Zelfs het regenwater voelt op Bali als een warme douche, net als de mensen. Dat was het eerste dat mij opviel toen ik op 28 februari landde op Denpasar en door de poorten van de aankomsthal kwam, opgewacht door honderden mannetjes met bordjes met namen van passagiers die ze op kwamen halen. Het echte celebritygevoel. Alle mensen lachen naar je en zijn vriendelijk. In het begin had ik daar nog wat reserves bij, maar de vriendelijkheid die je voelt is oprecht. De volgorde van vragen is meestal als volgt: ‘How long Will you stay here, when did you arive, where do you come from, you like Bali?’ (Yes, me very much like). 

In Sanur is er verder niet zo heel veel te doen, het leven kabbelt een beetje voort als de zee die rustig heen en weer beweegt tegen de branding. Groepjes oudere dames met winkels hangen rond op de weg die zo’n 6 kilometer langs het strand loopt. Aan die weg zitten ontelbare winkeltjes en restaurants, voor iedere toerist wat wils. Massages op het strand, kleding, en heel lekker eten (relatief vaak rechtsdraaiend macrobiotisch vegan overigens). In Sanur heb ik me vooral vermaakt met kijken naar het dagelijkse leven. Om 6.00 uur smorgens, als de zon opkomt, is er al een hele wereld om te ontdekken. Mensen zitten in groepjes op het strand, laten hun hond uit of lopen hard (ja echt!). Ik ontmoette Lulu die me meetroonde naar haar winkel en me nadat ik wat kleding had gekocht (ik had bijna niets meegenomen uit Nederland) elke dag begroette met ‘Hello miss Kim, how are you today’. Ik heb ongetwijfeld iets te veel betaald, maar dat vind ik niet erg. Het is laagseizoen, de mensen hebben niet veel business en ik vind het goed om daar enigszins aan te kunnen bijdragen, want ik ben me er zeer bewust van dat ik als ‘rijke westerling’ beschik over privileges die de meeste mensen hier niet hebben. Na het betalen sloeg ze met het geld tegen de kleding, voor good luck. De eerste verkoop van de dag. 

Verder heb ik in Sanur vooral geluierd aan strand en zwembad (voor variatie) en zelfs een mogelijkheid gevonden de nerd uit te hangen in het Le Mayeur museum, schilderijen van een Belgische schilder die getrouwd was met een Balinese vrouw en in Sanur woonde. Mooie schilderijen, maar het was te zien dat het bijzonder moeilijk is deze goed te conserveren in een luchtvochtigheid van 80%. Ik ben zelfs nog enigszins actief geweest door ’s avonds de 6 kilometer van het Mercure hotel naar mijn eigen hotel terug te lopen (sorry mam). Dit kan trouwens prima op Bali, het voelt heel veilig en mensen helpen je zelfs bij het geld (wat soms best ingewikkeld is: 15000 roepia is een euro, waardoor ik op Bali dik miljonair ben). Rijk voel ik me overigens niet alleen financieel, maar op alle andere vlakken. Lucky bastard dat ik dit prachtige (ei)land mee mag maken.  

Na 4 dagen alleen in een plek waar vooral gepensioneerde Nederlanders overwinteren en Australische gezinnen voor hun vakantie komen, begon ik me wel langzaam te vervelen. Als ik alleen was geweest, was ik doorgereisd, maar gelukkig kwam Kamila. Samen hebben we biertjes gedronken op het strand, onderwijl er een groep Indonesiërs hara krisha mantra’s zong, ons laten verwennen met een heerlijke Balinese massage in de Jamu Wellness, in een Bemo gereden (groen busje dat vooral door locals wordt gebruikt en waar de prijs altijd vast is, hoe groot de afstand ook) en naar de Mojito Monday geweest bij cafe Casablanca, waar het salsa-avond was. Ik had alleen al salsa gedanst op het strand, en verbaasde me dat de salsacommunity zelfs tot een plek als Bali uitstrekt. Daarbij tussen de relaxmomenten door vooral heerlijk gegeten: Met Tamara en Rob bij het Mona Lisa Cafe. Heerlijke vis met zoetzure saus en rijst. Salade met tonijn, en sapjes in allerlei kleuren. Nasi Goreng, Sateh, Nasi Campur, Balinese koffie. Alles is even heerlijk en vers (Ik zou een losse blog kunnen wijden aan lofzangen op het Balinese eten, wat ik ongetwijfeld nog ga doen). 

En nu zijn we in Ubud, op deze heerlijke plek (Alam Dania Cottage), die zich naar mijn idee heel goed zou lenen voor huwelijksreizen, met het prachtige zwembad, de buitendouche en het bad in de open lucht. Douchen onder de sterren. Ook hier zijn de mensen waanzinnig aardig, elke dag wordt er ontbijt gebracht naar onze kamer en ze helpen met alles. Op de weg hier naartoe zijn we door onze chauffeur Koji langs een koffieplantage gebracht waar ze Luah koffie maken, koffie gemaakt uit de poep van het schattige nachtdiertje de Luah. Poepkoffie dus, verrassend lekker. De dorpjes op weg naar Ubud hebben allemaal een ambacht die centraal staat. Bijvoorbeeld steenhouwen of houtsnijden. Ongelooflijk wat er allemaal van hout gemaakt kan worden: Prachtige Balinese bedden, schommels, stoelen, maskers, beeldjes, spiegels gedecoreerd met ragfijne bloemen en andere kunstige versiersels.

In de dagen voorafgaand aan Njepi zijn de locals druk met het bouwen van Oguh Oguh (eigenlijk Oguh2 in Bahasa Indonesia). Een soort hele grote monsters met wijde armen, veel bloed en duivelse blikken. Op de dag voor Njepi is er een parade waarbij de verschillende wijken of dorpen deze Oguh Oguh optillen en tegen elkaar een soort dans uitvoeren. Die in Ubud is een van de grootste op Bali. Ik heb vijfkoppige monsters, duivelsbaby’s, enge vrouwen met bloeddoorlopen tanden, blauwe geesten en nog veel meer voorbij zien komen. Kinderen, meisjes en oudere jongens dragen de stellages met daarop de Oguh Oguh waarbij ze rennen en springen zodat het vanuit de verte net lijkt alsof het monster danst. De voice over maakte er bijpassende monsterlijke geluiden bij (die volgens Kamila en mij meer klonken als kotsgeluiden en er wordt gerammeld op verschillende trommels en andere instrumenten. Hele wijken, oma’s, moeders met kinderen op straat, vermengd met toeristen van allerlei leeftijden kijken naar de parade. Yogahipsters met jaren ’80 sportsokken en sjaals en rasta’s op hun hoofd en blootbuikige Engelsen gemengd met de locals. Toeristen maken selfies met mannen met drakenmaskers op en veren rond hun voeten. Soms ging zo’n gemaskerde man tussen de bedrijven door even op een scooter zitten om uit te rusten, de parade duurt immers zo’n vier uur, waarvan een groot deel stilstaan en rondhangen. 

Vanuit de villa waren de klanken van de Gamelan nog tot een uur of 12 te horen. Nu na al het lawaai de rust en de bezinning van Njepi day die ik welkom over me heen laat vallen tot morgenvroeg 06.00 uur. Selamat Malam!