Bali week 2 + 3

Ik schreef al eerder over tijd. Soms gaat tijd tergend langzaam haast, bijvoorbeeld wanneer je eindexamens moet doen, als je bij de huisarts zit te wachten en je erachter komt dat je je mobiele telefoon niet mee hebt genomen, of als de trein net 5 minuten vertraging heeft. Mijn besef van tijd is heel anders sinds ik hier ben, het lijkt alsof het allemaal trager gaat. Vandaag is het 21 maart, bijna een maand op Bali, maar het voelt veel langer. Ik heb mezelf ook maar direct de langzamere Indonesische manier van lopen aangemeten, op Nederlands tempo lopen in de middag met 31 graden en felle zon die op je voorhoofd beukt, heb ik al gauw afgeleerd. Wekkers, haasten, gordijnen open, ah kut regen, file op de A35, kom ik wel op tijd? Ook dat is gelukkig ver weg, ik begin me oprecht af te vragen waar we ons eigenlijk allemaal druk over maken (en dat terwijl ik me ook in Nederland toch al niet snel druk maak).
Dat bekijken die Balinezen dan weer een stuk beter. Ik zat gister 3 uur naast een Balinese chauffeur vanaf Denpasar (zuiden) naar Seririt (Noorden) en hij vertelde me dat ze hier niet denken aan morgen, aangezien je toch helemaal niet kunt weten hoe dat eruit komt te zien, dus waarom zou je je druk maken. Dit komt mij voor als een heel plausibele argumentatie. Alhoewel er natuurlijk ook een andere kant aan zit, ik hoorde van iemand die als Europeaan al jaren op Bali woont dat ze om die reden soms zomaar ineens zonder wat te laten weten hun baan opzeggen en sparen voor de toekomst is er al helemaal niet bij.

Inmiddels (Kamila en ik hebben gereisd van Sanur naar Ubud, vervolgens naar Canggu en tot slot Nusa Ceningan) begin ik een beetje te begrijpen hoe het zit met de Balinese cultuur. Als eerste zijn er zeer veel ceremonies en tempels. Religie (hindoeïsme) en cultuur zijn hier met elkaar verweven. Het kan dus maar zo zijn dat je een hoop tromgeroffel hoort en letterlijk honderden mensen in witte kledij ziet die op weg zijn naar het strand. Waarschijnlijk ter purificatie van het een of ander. Of er is een bruiloft, want ‘ today is a good day for a wedding’, dan hebben de geesten blijkbaar goede luim. Overal op Bali zie je kleine bakjes met bloemetjes, soms wat rijst of een koekje. Dat is om de duivel tevreden te houden, zodat hij niet binnen komt en jou verder met rust laat (ik vraag me dan onwillekeurig af of de duivel ook een favoriet koekje heeft). Ook op de tempels zijn er offeringen, die zijn voor God, om ervoor te zorgen dat jij en je familie gezegend zijn.

Tempels zijn er trouwens in alle soorten en maten. Families hebben een familietempel, waar ze dan ook met de families ceremonies houden. Als er bijvoorbeeld iemand overlijdt, dan gaat de geest van deze persoon naar de Mothers Temple (een grote tempel op Bali). Overigens zijn er ook paraplu’s te vinden boven grafstenen, want ‘we weten wel dat de geest weg is, maar desondanks willen we wel zorgen dat de overledene comfort heeft’, aldus de eigenaar van het hotel op Ceningan. Maar even terug naar die overledene: De familie gaat naar de Mothers Temple om de geest van de overledene weer mee te nemen naar de familietempel. Als er dan een baby’tje geboren wordt, wordt via een Holy man (een soort priester) bepaald wie van de voorouders reïncarneert in de baby. Ik hoop dat deze informatie overigens juist is, mijn bron is voornamelijk de chauffeur. Verder zou ik ook nog wel even door kunnen schrijven over karma, Vishnu, Brahma & Siwa, maar het moet natuurlijk niet helemaal een geschiedenisles worden. Los van verhalen over cultuur aanhoren, hebben we natuurlijk ook vanalles gedaan tussen het strandingen door.

Ubud
Deze stad is een beetje het beeld als je denkt aan Bali en Eat, Pray, Love. Groene rijstvelden (want ja het kan zomaar 10 uur achter elkaar regenen), kunstenaarswinkeltjes en de Yoga Barn waar allerlei hipsters elke week een ecstatic dance doen (jammer dat ik dit niet heb gezien, had me bijzonder grappig geleken). Kamila en ik hebben de rijstvelden en de watertempel bekeken (waar honderden Balinezen zich door het heilige water laten zuiveren) en we hebben de soort die hard versie van de Apenheul meegemaakt, namelijk het Monkey Forest. Daar liepen we achter 3 toeristen terwijl een aap de jongen van achter benaderde, de rugtas openritste en er gauw met zijn geld vandoor ging. Het meisje dat bij hem was, was dapper genoeg het geld terug te claimen van deze brutale aap, wat haar op een beet in haar bil kwam te staan. Om deze reden zijn er geen foto’s gemaakt door Kamila en mij van het Monkey Forrest, we vonden het stiekem een beetje eng. Op de laatste dag kregen we nog een andere kamer, midden in het rijstveld. Ook wel een leuk, zwembadhangen en niks doen, maar dan met een ander uitzicht. Over een klein weggetje (alleen toegankelijk lopend of uiteraard met de scooter) kwam je bij een klein dorpje. Daar heb ik het lekkerste eten tot nu toe durven proberen (voor nog geen 2 euro). Op de hoek van de straat zagen we vanalles langskomen: Een scooter met allemaal flessen erop, schoolmeisjes in uniformen met vlechtjes in hun haar, iemand met een bos takken en heel veel honden. De wandeling terug ’s avonds in het donker was niet op foto te vangen zo mooi. Een heldere sterrenhemel en tientallen fruitvliegjes, die sprookjesachtig als een soort lampjes over de rijstvelden heen bewogen. Met de sterrenbeelden app kun je trouwens erg goed zien welke sterren er die avond aan het firmament te bewonderen waren.

Canggu
Vanuit Ubud hebben we in een dagtourtje (tempels, tempels en als toetje de Mothers temple) naar Canggu gereden. Ook een badplaats, maar heel anders dan Sanur. Dit is namelijk de plek waar alle Instagram influencers in bikini aanspoelen op het strand. Oftewel: bruine, slanke meisjes die in de branding liggen terwijl hun vriendje in allerlei poses de beste foto van ze probeert te maken. Sowieso zijn alle mensen in Canggu echt ontzettend mooi, heel gespierd, bruin en doen ze zich allemaal ten goede aan smoothiebowls en vegan salades. Ik heb overigens 1 keer een vegan broodje met een tonijnburger gegeten en had direct last van mijn buik, dus nee, geen influencer leven voor mij. Verder is er in Canggu behalve aan het strand liggen niet al te veel te doen. Er zijn veel hipster winkels (ook wel conceptstores genoemd) en hipster restaurants. Eigenlijk is het een soort Amsterdam op Bali (sorry randstedelijke vrienden). We hebben dan ook voornamelijk Canggu vanuit horizontale positie bekeken en 1 keer 5 kilometer van strand naar strand gelopen. Daarna werd het tijd voor nog meer strand: Nusa Ceningan.

Nusa Ceningan
Ongeveer op een halfuurtje met de boot vanaf Sanur liggen 3 paradijseilandjes. Penida, Lembongan en Ceningan. Als afsluiter voor Kamila’s vakantie leek het me wel mooi om op zo’n paradijs eilandje te gaan zitten en ik heb de kleinste gekozen, Ceningan, dat met een brug aan Lembongan vast zit. Ik heb nergens zo relaxt gereisd als op Bali. Koji (onze chauffeur) had via ‘a friend’ het transport met de boot geregeld, wat betekent dat we ’s morgens om 7 uur al werden opgehaald in Canggu door een jongen met tatoeages in zijn gezicht, en zijn compagnon met Bob Marley haar en een lange roodgelakte pinknagel. Beiden waren niet al te spraakzaam en brachten ons in een halfuurtje naar een soort van haven waar de fast boat ging. Mensen die mij goed kennen weten dat ik het liefste met mijn hoofd tussen mijn knieën zit de gehele bootreis om te voorkomen dat ik mijn ontbijt een zeemansgraf geef, dus dit moet voor Kamila erg gezellig zijn geweest. Op Lembongan (en Ceningan) mogen geen auto’s komen, maar de plaatselijke mensen rijden wel rond in een soort van pick-up busjes, waarmee ze toeristen vervoeren naar accomodaties en restaurants. In ons geval naar de Yellow Bridge. Aldaar stond er niemand op ons te wachten (huh) dus besloten we maar te gaan lopen met de backpacks, omdat ik wist dat de accomodatie 300 meter van de brug was (The bridge huts).

Daar werden we verwelkomd door Agus (volgens een dorpsgenoot, er wonen 500 mensen op Ceningan, ‘the Big Boss’, met een glimmende zonnebril en een petje op. Aan het einde van elke zin die hij uitsprak ging de intonatie wat omhoog: ‘yeheeeees in Baliiiii we have templeeee’. Zonder bril en pet zag hij er overigens een heel stuk minder stoer uit. Na een dagje niksdoen (want regen, ja dat kan ook op Bali) gingen we eindelijk scooterrijden (wederom sorry mam). Het hele eiland rondgereden (best precair, die yellow bridge naar Lembongan) de mangroves bekeken, allerlei stranden bekeken en toch maar in verband met de warmte weer eens een Balinese massage genomen. Op Lembongan was het wat drukker (door alle pick-ups die je ongeveer van de weg af proberen te duwen), dus maar gauw weer naar ons eigen eiland. Op de laatste dag werd het eindelijk goed snorkelweer (lucky us), dus we hebben een snorkeltour gedaan en ook tijdens de tour waren we lucky, want ik heb zowel een mantarog gezien, als een reuzeschildpad en een heleboel vissen die ook in Finding Nemo zitten. Een mooie laatste dag voor Kamila, die uiteindelijk werd afgesloten met heerlijke livemuziek bij beachclub the Sand (waar ineens het hele eiland zich verzameld had). Nu ben ik weer met Me, Myself and I (over deze avonturen later meer).

Kamila het was fantastisch en ik zal je ontzettend missen!