Nieuw-Zeeland I

Vanuit Seoul Korea de langverwachte reis naar Nieuw-Zeeland. De reden dat ik in 2014 al, voordat ik wist wat voor wendingen het leven kon gaan nemen, in mijn functioneringsgesprek opnam dat ik in 2019 een sabbatical wilde opnemen om naar Nieuw-Zeeland en Australië te gaan reizen. Nu ben ik er dan echt en dat zelfs tot eind juni. Na een vlucht met overstap in Shanghai die nogal wat voeten in de aarde had (en een Chinees meisje dat mij besloot als hoofdkussen te gebruiken in het vliegtuig) was ik dan eindelijk in Auckland. Vanuit daar zou ik naar Dunedin in het zuiden vliegen en vanuit daar met mijn huurautootje weer naar boven rijden. Waar ik het in Japan en Korea bij tijd en wijle best moeilijk had gehad en me niet altijd comfortabel voelde in de zee van mensen en onbekende lettertekens, voelde ik me direct thuis in Auckland. En dat is niet alleen omdat ik brie in de supermarkt zag. De meeste mensen die ik heb gesproken deden nogal meh over Auckland, maar ik vond het direct al prachtig. in de bus op weg naar Mission Bay kwam ik langs allerlei zonovergoten baaitjes, vol met zeilboten in het glinsterende water. Heuvels, zee, zon, rust, ruimte en schone lucht. De mensen lijken op acteurs uit die Menthosreclames van eind jaren '90, met gebruinde gezichten, lachend en in outdoorkleding. Ik heb een heel stuk langs de zee geslenterd, een heerlijk ijsje gegeten en vervolgens heerlijk geslapen tot de volgende dag 1 uur 's middags (hallo jetlag). Toen mezelf maar uit bed gesleept richting Mount Eden, langs allerlei parken, brede stoepen en pittoreske huisjes. In Nieuw-Zeeland voel je direct de rust en de ruimte om je heen en de natuur. Auckland was daarin slechts het begin. 

Vanuit Auckland met het vliegtuig richting Dunedin om daar mijn huurautootje op te halen. Een Toyota Corolla dit keer. Dat links rijden had nog wel wat voeten in de aarde, elke keer grabbel ik aan de linkerkant in het luchtledige naar mijn gordel en als ik af wil slaan doe ik standaard de ruitenwisser aan. Maar de wegen zijn prima en er zit verder niemand op dus dat ging allemaal goed. Na een ritje van een klein halfuur kwam ik aan in Dunedin en ik kon onderweg mijn ogen al niet geloven. Prachtig landschap, zee, groen, huisjes en schapen. Hoge heuvels, kliffen en een rollende zee. Tijdens het rijden heb ik meerdere keren tegen mezelf gezegd 'niet!' en ' houd eens op joh', omdat het zo ongelooflijk mooi is dat ik haast de taal niet heb om het in woorden te vatten. Dat gold helemaal toen ik de oprit van Larnach Castle opreed, waar ik de komende 2 nachten zou overnachten. Het enige kasteel van Nieuw-Zeeland, voormalig eigendom van een bankier met nogal een turbulente levensgeschiedenis. Direct die avond heb ik gedineerd in de dining room van het kasteel, met de andere gasten, een gepensioneerd echtpaar uit de VS. Heerlijk eten, heerlijke wijn en ik dacht na over de verdwijnende kunst van tafelconversatie. Leuk om te spreken over climate change, politiek en waarom eigenlijk zowel The Netherlands als Holland gebruikt worden om ons landje te beschrijven. De dag erna de rondleiding in het kasteel gedaan en naar Sandfly Beach gegaan. Een prachtig goudgeel strand, omhelsd door dramatische kliffen aan twee kanten met rollende witte golven die op het strand beuken. Als je daar loopt voel je de immense kracht van de natuur, de schoonheid van Nieuw-Zeeland valt over je heen als de golven op het strand. Je voelt je zo klein op dat grote strand en het is zo stil, behalve de golven is er niks te horen. Behalve wat zeeleeuwen (mijn eerste ervaring met de wildlife in NZ) is er verder niemand. 

Vanuit Dunedin ben ik naar de Catlins gegaan, via de Southern scenic route. En met elke paar kilometer die je rijdt, verandert het landschap. Van vergezichten over groene velden met schapen en riviertjes tot geelgeblakerde heuvels. Ik kwam aan in Surat Bay, dat me deed denken aan Ierland. Ook hier de witte kliffen, uitgestrekte stranden, zeeleeuwen en pinguïns. Bij Nugget Point zag ik een dubbele regenboog en ik was zo overweldigd dat ik er haast emotioneel van werd. Zo mooi, zo niet te vatten haast. In de auto rondrijden en het landschap zien veranderen is al een heerlijke bezigheid op zichzelf. Op mijn laatste ochtend voor het ritje naar Te Anau heb ik voor het eerst sinds 10 jaar weer paardgereden, over het strand, iets wat ik altijd al graag heb willen doen (wat ik overigens wel heb moeten bekopen met een flinke spierpijn). De rit naar Te Anau was ook een soort van etappe van the fellowship of the ring. Prachtige hoge bergen, uitgestrekte vlaktes, en alweer: uren rijden zonder dat je iemand ziet. De woorden zijn wel ongeveer op om dit te beschrijven, dus ik laat het verhaal vanaf hier vooral maar even aan de foto's.